Mama zijn…
Een onbeschrijflijk gevoel…
Nooit had ik me kunnen inbeelden hoe het voelt tot 28juli halfelf ’s avonds er een roze hoopje op me werd neergelegd. Een roze hoopje, mijn dochter, onze dochter, een pracht van een dochter.
En ojee, ze heeft haar! Wow en zoveel! Zat dit echt in mijn buik? Hallo? Ben jij echt? Is dit een droom? Nee dus, echt een klein lief mensje met tien tenen en vingers en volledig perfect. De mooiste baby van de wereld (zoals alle mama’s en papa’s hun baby het mooist vinden J).
Een overweldigend gevoel overmant me, Annabelle heet ze, ons roze hoopje met haar. Ze ligt op mijn borst en in een fractie van een seconde hupt ze naar omhoog met haar mondje op zoek naar die Kilimanjaro (aka mijn tepel). Hoe gek is dit. De vroedvrouwen vertelden het me al maar ik kon het maar moeilijk geloven… Na nog geen minuut sabbert er een lief klein mensje aan mijn tepel. Tepels die later (zoals je nog zal lezen) andere proporties zullen krijgen…
Maar waar waren we gebleven. Het was dus halfelf en de vroedvrouwen waren onderbemand want er was een keizersnede aan de gang. Dus daar lagen wij, mama, Annabelle en papa en ook nog een oorverdovend alarm (en wij die niemand vonden om het af te zetten de eerste 5 minuten). Welkom op deze luidruchtige wereld klein lief roze hoopje! Bleek het een alarm te zijn van de warmtelamp, die al veel te lang aan stond… We kregen dus heel veel tijd om elkaar te leren kennen die eerste uren in het verloskwartier. Rond halftwee waren we op de kamer. Mama dood van de honger, papa ook maar die ging naar huis. De eerste nacht samen was zo raar. De vroedvrouw zei nog bel maar als er iets is, de pampers liggen in het verzorgingskamertje en neem haar temperatuur ook maar eens vannacht… Huh? Temperatuur? Hoe? Wat? Hoe moet dat? Hallo? Ik was duidelijk nog niet into baby stuff… Toch maar gevraagd hoe ik dat het best kon meten. In de poep. Aja, in de poep… In dat klein poepje. Panic! Ga ik dat wel kunnen? Ik ga haar toch geen pijn doen?
De nacht verliep redelijk (lees: 1u op de hele nacht niet aan de borst) en ’s ochtends was papa er weer en hij ontmoette een mama die geen oog had dichtgedaan van de adrenaline en de kiekens (sorry voor het woord) die het nodig vonden om om 5u ’s ochtens containers te lossen/laden aan het UZ. Nogmaals mijn dank daarvoor! Ik was toen net eventjes in slaap, voor 2min. dus…
29 juli wordt een dagje met veel gegeeuw, gedroom en mensen zien praten maar geen flauw benul hebben waar ze het over hebben. Ik voelde me net in een winkel, volgende keer mogen ze van mij gerust zo een nummertjes-machine plaatsen want de ene na de andere stoof de kamer binnen. Even denken.
Wie hadden we allemaal:
de vroedvrouw (ok da’s logisch),
de keukenvrouw die eten kwam opnemen voor de volgende dagen (o ik mag kiezen tussen slecht eten/slechter eten of nog slechter eten, doe mij maar het eerste – i don’t give a ****),
de gynaecoloog van wacht,
de pediater,
de kinesist (met oefeningen nota bene!!! Ik ben net bevallen en ik weet echt niet waar je het over hebt maar ik knik “ja, ik snap het”… oh en we gaan die oefeningen ook nu nog doen… komaan… volgende keer smijt ik je van de eerste keer buiten… vooral omdat je nog op de factuur staat ook…),
de navelstrengbloedbankverantwoordelijke (geen idee of dit 1 woord is) – we doneerden navelstrengbloed,
de maaltijdman (oh lekker, spirelli met loempia en een vies sausje en broccoli, wie bedenkt die maaltijden in godsnaam!), die man kwam ook telkens terug een volle plateau terug ophalen (met dank aan mijn lief die mij voorzag van een lekker belegd broodje – na 9 maand halleluja!!! en mijn schoonmoeder die ervoor zorgde dat ik niet omkwam van de honger)
en nog een hele resem mensen die ik ben vergeten dankzij mijn zwangerschaps en postnatale dementie 😉
We waren ook zo slim om nog eens teveel mensen uit te nodigen ook die middag wat ervoor zorgde dat mijn lief ’s avonds mocht blijven slapen omdat ik tranen met tuitten weende toen de laatste bezoeker de deur uitging. Ik was OP!!!!
Zaterdag werd een iets rustigere dag (bewust) en ik wou zo graag naar huis. Maar omdat Annabelle een eventuele infectie kon hebben (doordat ik vruchtwater verloor 24u voor de bevalling) mocht ik pas zondag naar huis. Weer rolden de tranen over mijn wangen, ik wil slapen en rust!
Zondagochtend kwam de pediater langs met goed nieuws. Alles was picobello in orde en we kregen een “go”. Al wenend liep ik naar de parking en al wenend reden we de oprit op. Overmand van geluk, moeheid, voldaanheid en nu wil ik slapen! Dat deed ik die middag ook gedurende 3u. Ik in mijn bed en mijn lief bij onze dochter. Ik werd wakker en werd precies omvergereden door een grote vrachtwagen. Dit is nu eens echt vermoeidheid…
De eerste weken was het zoeken naar een ritme. Mijn lief nam vaderschapsverlof gespreid op dus ik stond er al meteen alleen voor (met de schoonmoeder die heel hulpvaardig was op de achtergrond). Mijn eigen mama kan ik niks meer vragen want die is in sept 2013 gestorven.
Ik kreeg een bijoux van een kraamhulp, Ria. Ria zorgde er eigenlijk voor dat ik uiteindelijk mijn borstvoeding niet opgaf. Maar hierover meer zo meteen.
De vroedvrouw kwam langs en zag dat ik tepelkloven had, ok is borstvoeden dan niet pijnlijk?! Woops… Ik kreeg cicaplast voorgeschreven om erop te smeren… En Annabelle had een tongriem waardoor ze fout aanhapte, dus 4 augustus afspraak bij de pediater om die in te knippen. Het was iets van niks, op 10sec. was ze ervan verlost en ze weende eigenlijk niet.
Op 3 augustus (oja ik weet het nog goed, want ik was jarig) belde ik na een paar dagen van pijn (kloven die bloedden ook) terug naar de vroedvrouw. Ik kreeg op die bewuste dag een kolf mee en werd meteen gebombardeerd tot koe. Zo voelde ik me echt. Uitgeput, moe, pijn bij het aanleggen en drinken, een baby die wil drinken en ik die denk: “no not again”… Kolven dus… Dus daar zat ik, 32 jaar geworden, kolvend aan de keukentafel. Vreselijk! De kolf is ondertussen wel mijn beste vriend geworden (dit even terzijde). Ik gebruikte ook een tepelhoedje en probeerde aan de ene kant altijd nog te laten drinken zonder hulpmiddeltjes. Elke dag is het pijnlijk om aan te leggen en er zijn nachten waarop ik wenend van de pijn een drinkende baby aan mijn borst leg en waarop ik foeter op die borstvoeding en smeek om te stoppen met borstvoeden. IK WIL EEN FLES!!! Gelukkig (toen vond ik dat niet!) zei mijn lief dat ik moest volhouden. Dus dat deed ik. Ik ben eigenlijk ook niet echt een opgever maar de pijn – vermoeidheid zorgden ervoor dat ik het niet meer zag zitten.
Tot 13 augustus. Mijn borsten deden toch wel heel veel pijn en als we ’s avonds terugkomen (op een warme zomerdag) van mijn schoonouders voel ik dat ik niet goed in mijn vel zit. Ik zat daar in de tuin met een fleecetrui en dekentje, terwijl iedereen in t-shirt zat te eten. Maar ik had het precies nog niet door. Ik neem de thermometer en blijk koorts te hebben (ok 38 graden) maar ik ben iemand die op een doorsnee dag de 36 graden nooit haalt. Verdict: borstontsteking…
Antibioticakuur en de ontsteking verdwijnt geleidelijk aan. Kolven doe ik nu om de ontsteking volledig weg te krijgen ook. Er komen echt slierten uit. Heel vies allemaal. Maar het is het teken dat het heelt…
De weken die volgen zijn uitputtend, mooi, liefdevol en vertederend. De nachten slapeloos – vol geknor en gekreun (van de baby welteverstaan).
Vandaag zijn we 8weken verder en het lijkt alsof ons mini mensje altijd al bij ons was. Het is gek te bedenken dat ze er 3 maand geleden nog niet was. De borstvoeding loopt ondertussen (hout vasthouden) hoe het moet en ze doet het goed. Ze begint haar af te duwen, pakt speeltjes die er hangen vast en maakt nieuwe geluiden.